ENA ΠΑΙΔΙ ... ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ... ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ !

Τα μνημεία δεν έχουν φωνή! Βανδαλισμός στο μνημείο μας!!!

                                         Τα μνημεία δεν έχουν φωνή! Πρέπει να έχουν τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ!!!

Αχ... παιδιά μου!

Έχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ...

Το θυμάστε το μνημείο μας; 

Το εκκλησάκι που υιοθετήσαμε στον Ελαιώνα, τον Αη Γιάννη;

 Αυτό είναι το εκκλησάκι μας: 

ο Αη Γιάννης των Μπενιζέλων!

Ε... λοιπόν, μπήκανε μέσα κάτι άγνωστοι και ... διέλυσαν το τέμπλο του!!!!!!

Βανδαλισμός!

Τι κρίμα!

 Από αυτό το ανοιχτό παράθυρο μπήκανε οι ... βάνδαλοι!

Δείτε στην επόμενη εικόνα πώς ήταν πέρυσι το τέμπλο.

Πώς να είναι τώρα, άραγε;

Θα πάω να το φωτογραφίσω τώρα πώς είναι.

Θα επανέλθω με νέα ανάρτηση... ειδικά γι' αυτό το θέμα!

Μα καθώς είδα το ανωτέρω βιντεάκι των αρχαιολόγων Ελλάδας,

 δεν μπορούσα να μην γράψω έστω κάτι για το μνημείο μας.

Μνημείο του 14ου αιώνα μ.Χ., παρακαλώ!

Βυζαντινό αφύλαχτο μνημείο...

Πόσα τέτοια έχουμε στην περιοχή μας; Ε;....

Τι να λέμε τώρα;

Και πέρυσι είχαμε ζητήσει να μπει πόρτα και να κλείσει το παράθυρο...

Αχ... το ξαναγράφω με πίκρα:

ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ.

ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΓΙ' ΑΥΤΑ!!!!!

Ας κάνουμε κάτι, βρε παιδιά!

Πάμε να βρούμε τον ίδιο τον Υπουργό!

Πάλι κατάληψη. Τα ίδια Παντελάκη μου...

Ανεβάζω στα γρήγορα μία μικρή συγνώμη,

γιατί χάθηκε η πένα μου από αυτό το αγαπημένο ιστολόγιο...

 με διάφορα τρυκ που έκανε η καταστροφή του φορητού μου υπολογιστή (άστε τα... με πολλά χρήσιμα αρχεία μέσα) και στη συνέχεια η σύνδεση του διαδικτύου στο σπίτι μου που αποφάσισε να κάνει στάση εργασίας...

Προσπαθώντας να ανακτήσω όσα έχασα... 

ψάχνοντας να βρω τρόπο να συνδεθώ στο internet... 

κάπου έχασα επαφή με τον αγαπημένο μου αυτό χώρο.

Τώρα μπήκα για λίγο με "δανεικό" ίντερνετ... Τέλος πάντων. Ελπίζω να ξεμπλέξω...

Σας υπόσχομαι να επιστρέψω δριμύτερη σε λίγες μέρες, με φωτογραφίες και βίντεο από τη λαϊκή μας βραδιά και σχόλια για τις νέες ερευνητικές εργασίες.

Επ' ευκαιρία, όμως, θα ήθελα να κάνω κι ένα σχόλιο
για το ετήσιο έθιμο της κατάληψης στο σχολείο μας.

Δεν ξέρω πώς και γιατί ξεκίνησε αυτό το νέο είδος (σε πανελλαδική βάση)

"κατάληψη - άραγμα" στα σπίτια μας...

Θα είχε νόημα, βέβαια, μία δυναμική κατάληψη,

με τη ζωντανή παρουσία των παιδιών εκεί όλη την ώρα,

με τραγούδια, με συνθήματα, με κλίμα αγωνιστικό,

με μας τους καθηγητές να κάνουμε απεργία μαζί σας - ναι -

με όλη την κοινωνία, με τους γονείς, τ' αδέλφια, τους γείτονες...όλους στους δρόμους.

Τα προβλήματα εκεί έξω είναι τεράστια.

Ζούμε το παράλογο. Ναι.

Μα... τι σόι αντίδραση είναι ετούτη;;;;;

Κάθομαι σπίτι μου... "αγωνιζόμενος";

Ποιον κοροϊδεύουμε;

Στο σχολείο... η εικόνα είναι τουλάχιστον θλιβερή:

μερικά παιδιά σε κύκλο παίζουν τάβλι ή χαρτιά 

(τις ελάχιστες ώρες που βρίσκονται μέσα - σήμερα το πρωί ο πρώτος ήρθε στις 7.20 πμ.)

ενώ συνήθως ο χώρος είναι εντελώς κενός.

Μένει μόνο η αλυσίδα, να θυμίζει ότι κάποιοι υποτίθεται ότι "αγωνίζονται".

Γιατί όμως αγωνίζονται;

(Δεν φαίνεται. Πουθενά πανώ, συνθήματα, αιτήματα... τίποτα).

... και δεν θέλω τώρα να πω ότι πρώτο στα αιτήματα ήταν 

το ότι δεν έχουμε γυμναστή για 3 ώρες και τεχνολόγο για άλλες τόσες... και όλα τα  υπόλοιπα.

(επειδή δεν κάνει ένα τμήμα γυμναστική... ας μην κάνει κανένα τμήμα ... 

κανένα μάθημα για αρκετές μέρες...)

Γραμμένο στα μάτια όλων ξεκάθαρα είναι το βασικό αίτημα αυτής της κατάληψης

(όπως και όλων των προηγούμενων - του ιδίου είδους): όχι μάθημα!

Με λυπεί αφάνταστα ότι κάποιοι υποστηρίζουν αυτές τις καταλήψεις

θεωρώντας τες "αγώνα" για τα προβλήματα του τόπου.

Μα έτσι, χάνεται η έννοια της λέξεως "αγώνας".

"Αγώνας" σημαίνει πόνος, στέρηση, αίμα.

Τι στερούνται σήμερα οι καταληψίες;

Απουσίες δεν παίρνουν (μια χαρά), 

μάθημα δεν γίνεται (τέλεια!), 

στο σχολείο δεν βρίσκονται (ζήτω η βόλτα)...

Τα παιδιά που δεν πηγαίνουν φροντιστήριο και δίνουν Πανελλαδικές

βρίσκονται στη σκέψη των πρωτεργατών της κατάληψης; Δεν νομίζω!

Πού είναι η αλληλεγγύη, παιδιά; Πού είναι η ενότητα; Για ποια αιτήματα παλεύετε;

Ποια επιχειρήματα 

στηρίζουν τη φράση: "αγωνιστική κατάληψη";

Εγώ δεν βρίσκω κανένα ικανοποιητικό.

Το αντίθετο.

Αισθάνομαι αφάνταστα θλιμμένη

γιατί 

καπηλεύονται οι πρωτεργάτες της κατάληψης τη λέξη "αγώνας" 

κοροϊδεύοντας και τους εαυτούς τους και όλους μας.

Υ.Γ. Φυσικά, δεν μπορώ να κατηγορήσω τα παιδιά που γλύφουν τα δάχτυλά τους, 

αφού τα βούτηξαν στο υποτίθεται "απαγορευμένο" γλυκό.

Θα το κάνουν και θα το ξανακάνουν... 

(και φυσικά έχουν ευθύνη γι' αυτό - δεν το παραβλέπω).

Κατηγορώ, όμως, τούτη τη στιγμή, την αδιαφορία της πολιτείας

που αφήνει το φαινόμενο να διαιωνίζεται

και να διαστρεβλώνει στις συνειδήσεις

των εφήβων τη λέξη : "αγώνας" και την έννοια: "παιδεία".