Γιατί;

Θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς. Παρά την επίμονη προσπάθεια του εκπαιδευτικού συστήματος κατάφερα να αγαπήσω τα βιβλία και τη γνώση. Όχι μόνος βέβαια, έχω τους πολύτιμους δασκάλους μου να ευχαριστώ γι' αυτό και τους γονείς μου φυσικά που μου χάρισαν ανοιχτά αυτιά και φίλτρα για ό,τι οδεύει προς αυτά. Μα έχω ένα παράπονο που γεννήθηκε σε μια προσπάθεια μου πριν μερικά χρόνια και ξανά αυτές τις μέρες. Ένα παράπονο που δεν ξέρω που αλλού να το φωνάξω, παρά στους δασκάλους μου. Ένα παράπονο στοχευμένο, που για εμάς τους τυχερούς μας στερεί κόσμους ατελείωτους και συναισθήματα εξίσου μεγάλα. Στόχος η ποίηση. Απορώ. Γιατί νιώθω ανήμπορος να διαβάσω ποίηση; Γιατί νιώθω ότι δεν καταλαβαίνω τους ένδοξους δημιουργούς; Γιατί νιώθω τα νοήματά τους κρυμμένα κι εμένα ανήμπορο να τα βρω; Γιατί δε νιώθω ότι από το σχολείο κατάφερα να πάρω τα εφόδια για την αναζήτηση αυτή και τις οδηγίες που χρειάζομαι; Γιατί νιώθω την αντίληψή μου και τη ματιά μου τόσο ρηχή; Μήπως δεν υπάρχει τελικά κάτι να βρω; Αλλά τότε γιατί δεν μπορώ να το δω αυτό; Μήπως η ποίηση μιλάει διαφορετικά στον καθένα; Τότε γιατί ψάχνω κάτι παραπάνω; Γιατί δεν μου αρκεί η ματιά μου; Γιατί δεν τη νιώθω διατρητική; Μήπως υπερβάλλω; Θυμάμαι ότι στο σχολείο συζητούσαμε τα ποιήματα κι όλα φαίνονταν φυσικά. Τώρα γιατί αυτή η δυσκολία; Γιατί νιώθω τόσο έντονα την ανάγκη ενός δασκάλου, ενός οδηγού; Μήπως όντως δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια; Γιατί δεν ξέρω από πού να αρχίσω να τα αναζητώ; Γιατί νιώθω μόνο τη ζωή ικανή να μου χαρίσει κάποια από αυτά; Γιατί τόση ανημποριά; Γιατί υποψιάζομαι ότι οι δάσκαλοί μου τελικά δεν ευθύνονται για την αδυναμία μου αυτή; Γιατί δεν μπορώ να απαντήσω πειστικά στον εαυτό μου όλα αυτά τα ερωτήματα; Γιατί ανόητε εαυτέ, γιατί;