Γλώσσα μου μυριολάλητη...

"... μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας
πάνω σε καταστρώματα καταλυμένων καραβιών
μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις
από ξένες γλώσσες;"

"ΓΛΩΣΣΣΟΛΑΛΙΑ"

                                       Παντελής Θαλασσινός

Η γλώσσα που μου δώσατε
μελώδισε στο στόμα
ροδόσταμο που άνθισε
στο πατρικό μου χώμα

Θαλασσινή η αύρα της,
βουνίσια η πνοή της
τον κόσμο όλο γύρισε,
αλάργεψ' η φωνή της.

Η Ανατολή τη λάτρεψε
η Δύση τη καρπώθη
πόθο γλυκό ζωντάνεψε
σ' αυτόν που τη ζυγώθη

Αθανασία γνώρισε
στα έργα των ανθρώπων
φεγγάριασε τη σκοτεινιά
ξένων λαών και τόπων!

Γλώσσα μου μυριολάλητη
πώς να σε ασημώσω
που 'σαι διαμάντι αδάμαστο,
πέτρα για να στεριώσω...

Έχω τον τρόπο μου εγώ
την πέτρα να σηκώσω
και αργυρούς θνητούς να βρω
τη γλώσσα ν' αρματώσω...

Η γλώσσα που μου δώσατε
σμίλεψε το σκαρί μας
το νου με γνώση μπόλιασε
πότισε την ψυχή μας

Μάγεψε πλάνητες πολλούς
ξελόγιασε την πέννα
γένος και γης μπερδεύτηκαν
μεμιάς γενήκαν ένα!

Τα λαλητά, οι φθόγγοι της,
θέριεψαν μύριες λέξεις,
οι λέξεις έβγαλαν φτερά
και γέννησαν τις σκέψεις.

Το γόνυ εκράτησαν ορθό
στης λευτεριάς το τάμα
γλωσσολαλιά ελληνική
της οικουμένης θάμα!

Γλώσσα μου μυριολάλητη
μηγάρι σε προδώσω
μην τάχα σε απαρνηθώ
σε άλλα καλά να ενδώσω...

Λαλιά μου εσύ πεντάμορφη
πάντα θα σε χρυσώνω
που'σαι διαμάντι αδάμαστο
πέτρα για να στεριώνω.

Έχω τον τρόπο μου εγώ
τη γλώσσα ν' αρματώνω
και τους χρυσούς θνητούς να δω
τη γλώσσα ν' αρματώνω.

Το τραγούδι αυτό θυμίζει

τους στίχους του Ελύτη από το Άξιον Εστί:

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !..