Αξέχαστοι, αγαπημένοι ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΙΟΙ!!!!

                                        Μόλις γύρισα από τη συναυλία των αγαπημένων μου Πάνου και Χάρη 

που έγινε στο θέατρο "Αλέξης Μινωτής" στο Αιγάλεω.
Σας αφιερώνω τις ανωτέρω "ανόητες αγάπες" που τις τραγουδάγαμε με μαθητές παλιότερα σε πολυήμερες και μονοήμερες εκδρομές στα πούλμαν, με τόση ένταση που βραχνιάζαμε.
Τις αφιερώνω και σε αυτούς. Ειδικά στο αγαπημένο μου Β4 του 3ου Λυκείου Αιγάλεω,
κάποτε παλιά (το 1998 ήτανε θαρρώ) κάναμε μάθημα βράδυ (τι εποχές, ε;) και τους είχα βάλει και ακούγαμε το "Δωμάτιο" κι απέξω το φεγγάρι γλίστραγε μέσα στην αίθουσα κι έπεφτε πάνω στα βιβλία με τα ποιήματα... Είναι από αυτά που δεν ξεχάσω ποτέ. Νομίζω ότι κι εκείνοι θα το θυμούνται... (ο Τάσος, οι δυο Στέλλες - τη μία τη βλέπω συχνά στον Hondo τελευταία, η Ειρήνη η ψηλή, ο Πάνος ο κιθαρίστας - που είχε φάει τη μπουγάτσα στο πρόσωπο και πήρε αποβολή γιατί δεν μαρτύρησε ποιος του την έριξε, ο Γιώργος που αγαπούσε τα συναρμολογούμενα, ο Δημήτρης, η Έφη, το ήσυχο ποτάμι και όλοι οι άλλοι --- Χριστέ μου, έρχονται τώρα τα πρόσωπά τους απόψε εδώ ένα ένα ολοζώντανα... Τι σου κάνει ένα τραγούδι, ε; Το παίξανε απόψε και καθώς το έπαιζαν θυμόμουνα ένα ένα αυτά τα παιδιά - τι να γίνονται άραγε;
Τους στέλνω την αγάπη μου όπου κι αν είναι)...

Σε σας τους τωρινούς μου μαθητές αφιερώνω
το "Μη γυρίσεις", το "μια βραδιά στο λούκι", το "Νύχτωσε νύχτα",
το "αι της αγάπης μαχαιριά" και φυσικά το
μεγάλο σουξέ "Ρίτα Ριτάκι" και το
all times classic "Γέλα πουλί μου γέλα" (που είναι και το αγαπημένο μου)
με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία.
"Μου φαίνεται σαν να'ταν χτες μα πάνε τόσα χρόνια"....
(Όντως!)

Αχ, παιδιά.... τώρα που σας γράφω ... πετάω!!!!!

Για μας που μεγαλώσαμε με τα τραγούδια τους ήταν ένα υπέροχο γύρισμα πίσω στο χρόνο!

(Τα  "Ζεστά ποτά" να σκεφτείτε... ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα!!!)

Χάρηκα που είδα ξανά τον Χάρη στα κέφια του, να πετάει τις ατάκες τη μία μετά την άλλη και να γελάει το κοινό, άκουσα πάλι τις βελούδινες φωνές τους να γεμίζουν το χώρο.

Αγαλλίαση!

Έχουν κάτι παιχνιδιάρικο, κάτι σοβαρό, άλλοτε επαναστάτες, άλλοτε λυρικοί, με μια περίεργη δική τους αθωότητα, μια γνησιότητα, μια νεανική δροσιά. 

Πραγματικά δεν υπήρχε ένα λεπτό στη συναυλία που να έκανε "κοιλιά" το πρόγραμμα. 

Τα τραγούδια το ένα καλύτερο από τ' αλλο. Όπως παλιά.

Φλας στο χρόνο.

Στιγμές πολύτιμες. Ακριβές.

Τις κρατώ μέσα μου...

Δεν ξέρω πώς "μετριέται" η αξία των ανθρώπων του πενταγράμμου,

μα εγώ έχω να πω ότι αυτό που μας κέρασαν σήμερα οι δυο τους

είναι ανεκτίμητο.