Το ρίσκο!

Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή είναι να βρίσκουμε τη δύναμη κάθε μέρα να συνεχίσουμε το κυνήγι των στόχων μας. Πολλές φορές έχουμε την τύχη να υπάρχει στη ζωή μας κάποιος ή κάτι που ανανεώνει την επιθυμία μας και τη δύναμη να συνεχίσουμε το κυνήγι. Ίσως είναι ένα αγαπημένο πρόσωπο που μας ενθαρρύνει, τα θετικά αποτελέσματα από την μέχρι τώρα προσπάθειά μας, ένα ενθύμιο του στόχου, μια εσωτερική παρόρμηση. Εγώ όμως θέλω να σου μιλήσω για άλλου είδους πιθανά κίνητρα, λίγο πιο κρυμμένα, όχι τόσο υγιή κι ίσως ακόμη κι επικίνδυνα, γιατί κρύβουν ένα ρίσκο. Ο πιο ισχυρός Κύκλωπας είναι αυτός μέσα σου, η αμφιβολία στον ίδιο σου τον εαυτό, ο φόβος σου, ο δισταγμός σου. Αυτός γεννιέται συνήθως από το περιβάλλον και τους ανθρώπους που σε κυκλώνουν. Μία καθημερινή πολιορκία με σκοπό την αποδυνάμωση και τελικά την εγκατάλειψη του κυνηγιού. Πρέπει οπωσδήποτε ο Λαιστρυγόνας αυτός να μετατραπεί σε Φοίνικα. Πρέπει κάθε εισερχόμενο δόρυ και βέλος της πολιορκίας να μετατραπεί σε προσωπικό όπλο. Χρειάζεται κάθε ένας που ενσαρκώνει μια διαφορετική οδό να γίνεται αντιπαράδειγμα, κάθε κουβέντα που θα γεννούσε αμφιβολίες να γίνει ριπή αέρος στα πανιά σου. Υπάρχει λόγος που δεν υπάρχει χάρτης για την κατεύθυνση που πηγαίνεις, κι αυτός είναι γιατί κανείς δεν τόλμησε να τον χαράξει. Δεν είναι τυχαίο που οι πιο πλούσιοι χάρτες ανήκουν σε έναν άνθρωπο ο καθένας. Άνθρωποι όμως με εγωισμό, με πείσμα, με έπαρση, με σκοπό να αποδείξουν σε όλους όσους τους σταματούσαν ότι υπάρχει νησί και προς αυτήν την κατεύθυνση, μια ακόμη φωτεινή Ιθάκη. Μα χρειάζεται κλειστά αυτιά και κοντά χέρια από κάθε πηγή που γεννά αμφιβολίες και τύψεις και απέναντι σε κάθε Λαιστρυγόνα χρειάζεται γενναιότητα. Πολλοί Λαιστρυγόνες, ακόμη πιο πολλοί Κύκλωπες θα περιμένουν, αυτούς του ίδιους Κύκλωπας και Λαιστρυγόνας πρέπει να μετατρέψεις σε λιμάνια Φοινικικά και να αφήσεις κάθε Σειρήνα να τραγουδάει μόνη της. Είναι από τα πιο επικίνδυνα ταξίδια της ζωής, ένας ξεχωριστός τρόπος ταξιδιού, συγκεκριμένη πορεία ζωής, γι' αυτό και καταφτάνεις στην πιο γόνιμη και ηλιόλουστη Ιθάκη, γιατί κανείς δεν τόλμησε να ταξιδέψει σαν εσένα νωρίτερα. Μα το ρίσκο παραμένει, θα φτάσεις ίδιος όπως ξεκίνησες, αδιάφθορος;

Μια καλή αρχή!

Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή, αναμφίβολα. Έχω βρει ένα κριτήριο όμως για να μπορώ να τις χωρίσω σε καλές και άσχημες. Το κριτήριο αυτό είναι απλό: η πίστη που έχω στο είδος μας να σώσει τον εαυτό του από τον "άλλο" εαυτό του.  Δηλαδή αν μια μέρα πιστεύω ότι μπορεί να σωθεί η ανθρωπότητα, τότε είναι καλή ημέρα, αλλιώς είναι μια άσχημη ημέρα. Γενικώς έχω ψηλά τις ελπίδες μου όταν είμαι καλοδιάθετος και το αντίστροφο. Παρατήρησα όμως ότι υπάρχει κάτι που αψηφά αυτήν τη γενικότητα. Τις ημέρες που είμαι καλοδιάθετος εάν σε ένα τυχαίο γεγονός, μια τυχαία ευκαιρία να βοηθήσω έναν άγνωστο συνάνθρωπο, δεν την εκμεταλλευτώ, χάνω την καλή διάθεσή μου και συνεπώς την πίστη μου. Εάν όμως είμαι κακοδιάθετος και επιλέξω να εκμεταλλευτώ αυτήν την ευκαιρία, τότε η ημέρα μου θα φτιάξει με αυτό το μοναχικό κι ειλικρινές "ευχαριστώ". Με λίγα λόγια παρατηρώ ότι όταν ενσαρκώνω αυτήν την πίστη στην καθημερινότητά μου, τότε αυτή ατσαλώνεται και έχω ακόμη μεγαλύτερη διάθεση να εκμεταλλευτώ αμέσως την επόμενη ευκαιρία που θα μου τύχει, ενώ όταν την αγνοώ, διαβρώνεται. Πιστεύω λοιπόν ότι ο καλύτερος τρόπος για να σώσουμε τους εαυτούς μας είναι να ενσαρκώσουμε την ίδια ιδέα που θέλουμε να γίνει πραγματικότητα, να βοηθήσουμε έναν ξένο, έναν φίλο, ακόμη και κάποιον που δε συμπαθούμε, ειδικά αυτόν που δε συμπαθούμε. Επίσης πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να διαδοθεί μια τέτοια ιδέα δεν είναι από "στόμα σε στόμα", αλλά από "ευχαριστώ σε ευχαριστώ". Ακόμη κι αν δεν είναι και η καλύτερη ιδέα για να σωθούμε, τότε σίγουρα είναι μια καλή αρχή!