Η τρίτη μας εικαστική παρέμβαση έχει θέμα της τη νεότητα.
Κοιτάζαμε μία ώρα περίπου διάφορες σκιές νέων... και τελικά επιλέχθηκε αυτή:
Έχει καταπληκτικά χρώματα, όντως! Εμείς όμως... άστε τα! Είχαμε λίγα χρώματα κι αυτά κουτσουρεμένα. Μας έλειπε... ποιο; Το... άσπρο! Το κίτρινο ήτανε στον πάτο... άρα ξεχάσαμε αμέσως το φούξια, το λαχανί, το ανοιχτό γαλάζιο, το ροδί... και λοιπά.
Δεύτερο πρόβλημα! Πάμε να κολλήσουμε τις χαρτοταινίες στον τοίχο για να γίνουν τα χρωματιστά τετράγωνα... καλά... έφευγε ο μισός τοίχος κι ο άλλος μισός θα έφευγε μόλις τις βγάζάμε. Βρε προσπαθήσαμε μαλακά, με ηρεμία.. μα ... τίποτε. Έτσι, τις παρατήσαμε και αποχαιρετίσαμε και την ιδέα των τετραγώνων. Αυτοί που έβαψαν τους τοίχους του σχολείου μας... μάλλον δεν είχαν ασταρώσει πριν το βάψιμο. Ακουμπάς με την πλάτη στον τοίχο και ... βγαίνουν κομμάτια.. Με το πρώτο σελοτέιπ, κολλητική ταινία, χαρτοταινία... πάρ' τον κάτω τον τοίχο.
Πάμε, λοιπόν... να δούμε τι έγινε.
Σύνδεση προτζέκτορα, προβολή, αντιγραφή με μολύβι και χρώμα. Γνωστή τεχνική από τους ποδηλάτες.
Αφού τελειώσαμε με τις σκιές... άντε τώρα να διαλέξεις χρώματα.
Είχαμε μόνο έτοιμο γαλάζιο (από κείνο που είχαμε γράψει τα γράμματα για τη μέρα της ποίησης), κόκκινο (κι αυτό σχετικά λίγο),
ένα αηδία σκούρο πράσινο, ώχρα και σκούρο μπλε... Τελεία και παύλα. Αυτά.
Τα κοιτάζαμε λίγο απογοητευμένοι αλλά δεν μας πήγαινε να τ' αφήσουμε μισό.
Έτσι... βάλαμε την ώχρα (ελλείψει του κίτρινου) στο αγόρι, το κόκκινο στην κοπέλα δίπλα του, γαλάζιο στην αριστερή κοπέλα και φτιάξαμε με το γαλάζιο και το κόκκινο ένα μωβ για τη δεξιά κοπελίτσα (ολίγον σκοτωμένο... ελλείψει άσπρου)...
Το αποτέλεσμα δεν μας ενθουσίασε καθόλου.
Μας κόπηκαν, για την ακρίβεια, τα φτερά... και αφού κοιτάζαμε έτσι λίγο απογοητευμένοι
το υπέροχο κατασκεύασμά μας... είπαμε να του δώσουμε λίγο πνοή στο σχήμα
με καμπύλες... και το παρατήσαμε.
Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε κίτρινο και άσπρο από το χρωματοπωλείο και προσπαθήσαμε να βελτιώσουμε τα λάθη της προηγούμενης νύχτας. (Δουλέψαμε 7 με 11 η αλήθεια είναι)... Ε... λοιπόν, ταίριαζε το "της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά"...
Δεν μας άρεσε τίποτε... (εκτός από τις σκιές δηλαδή... που ούτως ή άλλως ήταν ξεπατικωσούρα)...
Αρχίσαμε πάλι τις προσπάθειες βελτίωσης.
Άντε να βάλουμε κι ένα περίγραμμα (σε άλλο χρώμα από τα μέσα)... έλα όμως που πάλι το κίτρινο δεν ήταν αρκετό (γιατί - porca miseria mia - είμασταν ταπί και ψύχραιμοι και πήραμε μικρό κουτάκι κίτρινου).... κι έτσι το λαχανί μας ... βγήκε ζουζουνί... Τέλος πάντων περνάμε μία ρίγα ζουζουνί γύρω γύρω...
Μετά μπορντώ (δηλαδή μαύρο και κόκκινο λίγο... ό,τι είχε μείνει στον πάτο του κουτιού)
Μετά μία ρίγα λευκή, λίγο σκούρο χρώμα τοίχου (από τα "σβησίματα" του κορμού στο δέντρο της γνώσης) και από πάνω τα γραμματάκια με τους στίχους του αγαπημένου Ελύτη (εκεί άρχισε κάπως να μου αρέσει το θέμα)...
Τα γράμματα γράφτηκαν σε τρελό πανικό (λόγω έλλειψης χρόνου)... αλλά έπρεπε να τελειώσει κάπως το έργο, γιατί μετά θα ερχόντουσαν όλοι τη Δευτέρα του Πάσχα και θα το έβλεπαν μισοτελειωμένο... Έτσι, τσάτρα - πάτρα πλακώθηκαν τα γράμματα με γρήγορες βουρτσιές (όχι πινελιές ακριβώς) και έγινε αυτό που βλέπετε.
Εντάξει... σίγουρα απέχει πολύ από τη φωτογραφία που επιλέξαμε από το διαδίκτυο...
... αλλά έχει τη δική μας πινελιά, όμως..
Ένα μεγάλο κομμάτι χρόνου (που συνήθως δεν το υπολογίζουμε σε αυτές τις δουλειές)
απαιτεί το καθάρισμα του πατώματος, των πινέλων, της σκάλας...
και το συγύρισμα του χώρου γενικά... (τακτοποίηση γραφείων κλπ)
Μας έφαγε σχεδόν όση ώρα κάναμε να ζωγραφίσουμε ένα έργο...
... το να φέρουμε τον χώρο στα ίσα του!
Για την άλλη φορά, λοιπόν, θα ζητάμε και εθελοντές...
και για το καθάρισμα του χώρου...
Όσο κι αν φαίνεται λεπτομέρεια, δεν είναι!
Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Εύη, γιατί με φοβερή επιμέλεια καθάρισε
κάτι πανδύσκολους καφετιούς λεκέδες
στο πάτωμα του γραφείου των καθηγητών!!!
Θα έχει χορούς από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Κάτω Ιταλία, την Ισπανία και την Αφρική και φυσικά αντίστοιχες μουσικές και τραγούδια!
