Wednesday, February 29, 2012

Το Μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης



Από τα αγαπημένα μου ποιήματα!

Διαβάζουν: Ιουλίτα Ηλιοπούλου
Μίκης Θεοδωράκης

Παραθέτω και μερικούς άλλους στίχους του ίδιου ποιήματος:

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά 
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά 
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη» 
Μια στον αέρα, μια στη μουσική 
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο 
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες 
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί 
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες 
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου 
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από 
τους καταρράχτες

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα 
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος 
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου 
μες στ' αχανή σεντόνια 
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη 
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω 
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές 
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε 
 Ακουστά σ' έχουν τα κύματα 
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς 
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε» 
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο 
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά 
 Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο 
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά 
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά 
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες 
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει 
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
 Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ 
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ 
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει: 
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο 
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά 
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική 
 Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα 
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή 
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο 
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα 
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου 
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι 
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο 
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς 
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου 
Να μιλώ για σένα και για μένα. 
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί 
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα 
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή 
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ 
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ 
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό 
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Υ.Γ. Τον υπογραμμισμένο στίχο θα τον αφιερώσω
στην καρδιακή μου φίλη Δήμητρα,
που μου χάρισε τις πιο φωτεινές μου στιγμές
στην εκπαιδευτική μου πορεία...

Πούλα με για λίγη σιγουριά -Πύξ Λάξ


Ορχήστρα Νέων Simón Bolívar! Μαέστρος: Gustavo Dudamel!!!


Λατρεύω τη μουσική. Λατρεύω τις χορωδίες και τις ορχήστρες!

Πολύ θα ήθελα να ήμουν μέλος μιας οποιασδήποτε χορωδίας ή ορχήστρας... έστω και για λίγο...
Μα αν ζήταγα από το Θεό να διαλέξω τον μαέστρο μου...
θα ζήταγα μόνο αυτόν:


GUSTAVO DUDAMEL 
και τα μυαλά στα κάγκελα!

Λατρεύω το πάθος του. Την ευαισθησία του.
Τον τρόπο που μιλάει, που διευθύνει, που κοιτά τα μέλη της ορχήστρας του, που υποκλίνεται ...

... που διευθύνει ορχήστρα αποτελούμενη από μαθητές...

Διευθύνει τόσα άτομα (άλλοτε 150 ή 200) και δεν φεύγει ούτε νότα!
Τα μάτια τους λάμπουν. Τα χέρια τους πετάνε.
Το μικρό κίνημα του ραβδιού του τους βάζει φωτιά!!!


Έχει μεταδώσει το πάθος του στους μουσικούς του.


Του αξίζει ένα μεγάλο μπράβο!

Μα το μεγαλύτερο μπράβο αξίζει στον εμπνευστή, μεγάλο άνθρωπο,
τον "άγγελο ανάμεσά μας", όπως λέει κι ο Gustavo...
τον εκπληκτικό...


Χοσέ Αμπρέου
(JOSE ABREU)!


Αυτός πριν από 30 και κάτι χρόνια μάζεψε παιδάκια  
στις πιο φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές της Βενεζουέλας
και άρχισε να τους μαθαίνει μουσική...
Δεν είναι υπέροχο;

Το πρόγραμμα ονομάζεται El Sistema!
(Δεν μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα μας κάτι τέτοιο άραγε;)
Aυτές είναι ΙΔΕΕΣ που αλλάζουν τον κόσμο, ε;
Αυτή η γενιά, που λέτε, ανταποκρίθηκε αφάνταστα!
Άναψε φωτιές ο κύριος Χοσέ...
και οι λάμψεις τους φτάνουν ως εμάς σήμερα...
Με το πέρασμα των χρόνων υπολογίζεται ότι 250.000 παιδιά  ήρθαν σε επαφή με τη μουσική.
Δημιουργήθηκαν σχολικές ορχήστρες...
οι οποίες είναι 200! Απ' αυτές οι 90 είναι συμφωνικές!
Κορυφαία είναι η Σιμόν Μπολιβάρ που την είδαμε να παίζει στην Αυστρία...
Πολλά παιδιά ξεκινούν να παρακολουθούν το τοπικό τους κέντρο El Sistema, που το ονομάζουν και "nucleo", ήδη από τα δύο ή τρία τους χρόνια και τα περισσότερα συνεχίζουν μέχρι και την εφηβεία τους. Παρακολουθούν το πρόγραμμα μέχρι και έξι μέρες την εβδομάδα, τρεις με τέσσερις ώρες ημερησίως, συν κατά μόνας μελέτη και εντατικά εργαστήρια.
Η συμμετοχή είναι ελεύθερη για κάθε παιδί. Πρωταρχικός στόχος του El Sistema είναι να δημιουργήσει ένα καθημερινό καταφύγιο ασφάλειας, χαράς και ευχαρίστησης, που να οικοδομεί σε κάθε παιδί την αυτοεκτίμησή του και την αίσθηση της αξίας του. Η πειθαρχία είναι χαλαρή αλλά και επιβεβλημένη. Αφιερώνεται σημαντικός χρόνος στην επικοινωνία με τους γονείς, ώστε να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους την ώρα της μελέτης στο σπίτι. Δίνεται έμφαση στη δημιουργία μίας κοινότητας, όπου ο ένας υποστηρίζει τον άλλο. Οι καθηγητές κι οι μαθητές είναι αφοσιωμένοι στην προσωπική και συλλογική επιτυχία "διά της δημιουργίας ενός χώρου, όπου τα παιδιά θα νιώθουν ασφάλεια και θετική πρόκληση. Οι απόφοιτοι του El Sistema φεύγουν μ' ένα αίσθημα ικανότητας, ανθεκτικότητας και προσαρμοστικότητας, έχοντας κερδίσει την αυτοπεποίθηση πως μπορούν να ανταποκρίνονται σε τεράστιες προκλήσεις στη ζωή τους. Αισθάνονται ότι έχουν αξία. Κι αυτό το βίωμα τους καθιστά ικανούς να νιώθουν ότι η αρίστευση είναι στα χέρια τους".
(από το site του El sistema

Kαρπός του El Sistema είναι κι αυτό το εκπληκτικό νεαρό μουσικό φαινόμενο
που λέγεται Gustavo Dudamel!
Υποκλίνομαι...

 Δείτε κι άλλα δύο ακόμη βιντεάκια, αν σας άρεσε ο μαέστρος:
Dudamel possessed by Beethoven
Mambo New Year's Eve Concert 2007 from Caracas

Είδατε τι κάνει η εμπνευσμένη παιδεία;
Θαύματα!

Tuesday, February 28, 2012

Μάνα γη...



Μάνα γη... μάνα γη...
ανασαίνεις κι είσαι ζωντανή.
Κι εμείς με τα χιλιάδες "θέλω" μας
σε πληγώνουμε καθημερινά...
Ένα βίντεο για την όμορφη φύση μας
που καταδυναστεύεται...

Αφιερώνεται στα παιδιά και τους καθηγητές της ομάδας Α13
που μελετούν το θέμα πράσινη ενέργεια!

Sunday, February 26, 2012

Μπάνκερ Ρόι: το ξυπόλητο κίνημα!

Πάλι στην Ινδία!
Θα νομίζει κανείς ότι κάποια σχέση έχω με τη χώρα αυτή,
μα σας βεβαιώνω πως όχι. 
Απλώς, συμβαίνουν διάφορα ωραία "πειράματα" εκεί,
ιδιαίτερα καινοτόμα και προκλητικά.
Αναρωτιέμαι γιατί στην Ινδία...
Ίσως κάνω λάθος, μα νομίζω ότι έχω μία απάντηση.

Ο Γκάντι είναι μία μορφή που σημάδεψε την ιστορία (και τον ξέρουμε όλοι)
και ίσως δεν είναι τυχαίο που εκεί υπάρχουν τολμηρά κι αστραφτερά μυαλά,
(θα μου πείτε αυτά υπάρχουν και αλλού - εντάξει, συμφωνώ)
που συνδυάζονται, όμως, με μία γνήσια διάθεση αλληλεγγύης...
Αυτό το κήρυγμά του για την "ειρηνική επανάσταση", τη "μη βία", την αλλαγή του προσώπου πρώτα και μετά της κοινωνίας  (be the change you want to see in the world)
είναι δυνατόν να μην έχει κληροδοτηθεί;
Έχει αφήσει πραγματικά τα ίχνη του ο μεγάλος αυτός Άνθρωπος
στη χώρα του.

Καθώς έψαχνα, λοιπόν, που λέτε, διάφορα για τη δημιουργικότητα
(μιας και έχουμε αφιερώσει εκεί την τωρινή ερευνητική μας εργασία)
τσουπ... πέφτω πάνω σε αυτό το βίντεο.
Και καθηλώνομαι. Παθαίνω. Λέω: "Δεν είναι δυνατόν!!!!"
Είναι αυτό που λέμε: "ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"...

Επειδή, όπως καταλάβατε, έπαθα την πλάκα μου, το ανεβάζω αμέσως εδώ.
Θα ήθελα πολύ να το δείτε όλοι, μα ειδικά τα παιδιά της ομάδας Α14!


Λοιπόν, εξηγώ:
τον κυριούλη που θα δείτε να μιλάει τονε λένε Μπάνκερ Ρόι
και... κοιτάξτε τι έχει καταφέρει ο άνθρωπος!!!

Παίρνει αγρότες και κυρίως γυναίκες αγρότισσες (που δεν μιλούν καν την ίδια γλώσσα με τον ίδιο - διότι έχει εξαπλωθεί η δράση του και σε άλλες χώρες) και τους κάνει επιστήμονες!!!!

Έχει ιδρύσει στο Ρατζαστάν της Ινδίας, ένα ιδιαίτερο σχολείο 

 "το ξυπόλητο κολέγιο"  ένα κολλέγιο για τους φτωχούς. 
Δεν έχει δίδακτρα, δεν πληρώνονται οι καθηγητές. 
Όσοι συμμετέχουν στο ξυπόλητο κίνημα, το κάνουν επειδή το θέλουν!
Δεν δίνει πτυχία, ούτε κι οι καθηγητές έχουν τέτοια...
(Γεια σου μεγάλε!)
Οι άνθρωποι μαθαίνουν τη γνώση για τη γνώση, 
όχι για τους "τίτλους" και την κοινωνική καταξίωση...

Όσοι πάνε εκεί, λοιπόν, να σπουδάσουν, μαθαίνουν πρακτικά τη γνώση και πολλές φορές μόνο με τη γλώσσα του σώματος, με μιμητική γλώσσα. Την καταλαβαίνουν, όμως, μια χαρά και γίνονται μηχανικοί ηλιακής ενέργειας, για παράδειγμα! Το χωριό αυτό καλύπτει τις ενεργειακές του ανάγκες από φωτοβολταϊκά που έχουν φτιάξει μόνοι τους οι "φοιτητές" του ξυπόλητου κολεγίου. Οι γυναίκες, μάλιστα, που σπουδάζουν εκεί, μεταφέρουν την τέχνη αυτή στις πατρίδες τους.
Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το ότι  
χρησιμοποιεί κυρίως γυναίκες 
για να μεταλαμπαδεύσουν αυτή τη γνώση... 
Λέει χαρακτηριστικά: "Θες να μάθουν όλοι κάτι; Πες το σε μια γυναίκα"...

Είναι εντυπωσιακή η δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος  
ιδίως σε τέτοιες ακραίες συνθήκες φτώχειας κι εξαθλίωσης. 
Εκεί είναι ίσως που ξεπηδάει καθάρια η ορμή της δημιουργικότητας
που όλοι έχουμε μέσα μας (φτωχοί και πλούσιοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι)
και δεν την έχουν αποκοιμίσει τα ύπουλα τραγούδια των σύγχρονων καταναλωτικών σειρήνων...

Κι αν νομίζετε ότι ο Μπάνκερ Ρόι ήταν ένας κατεστραμμένος, περιθωριακός τύπος,
που δεν ήταν καθόλου αποδεκτός στην ανώτερη κοινωνία της χώρας του και του την έδωσε να πάει να τα κάνει όλα αυτά, ώστε να νιώσει ότι κάτι αξίζει κι αυτός... κάνετε λάθος!
Πήρε την καλύτερη μόρφωση και θα μπορούσε να ασκεί οποιοδήποτε "καθωσπρέπει" και "αξιοσέβαστο" επάγγελμα, να έχει την εκτίμηση της κοινωνίας και τις ανέσεις ενός μεγαλοαστού.






Ο ίδιος όμως, διάλεξε το δρόμο που του είπε η καρδιά του,
όταν συνάντησε την απόλυτη φτώχεια και εγκατάλειψη στα χωριά της Ινδίας.
Και είπε μέσα του:
"Εδώ μπορώ να προσφέρω πραγματικά. Εδώ θα μείνω. Με τους φτωχούς".
Κι έκανε ό,τι έκανε.
Ελάχιστοι θα το έκαναν αυτό.
Έτσι δεν είναι;

Φέρνω στο νου μου τον Αλβέρτο Σβάιτσερ
τη Φλωρεντία Ναϊτινγκέιλ
τον Ραούλ Φολλερώ
τον Ερρίκο Ντυνάν 
και τόσους άλλους ξεχωριστούς ανθρώπους
που αφιέρωσαν τη δική τους ζωή στους άλλους. 

Όπως είπε κι ο Γκάντι:
Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή!

Αναρωτιέμαι ποια δύναμη γεννάει τόσο δυνατά αισθήματα 
για τον συνάνθρωπο
και πώς θα μπορούσαμε στα σχολειά μας
να την μεταδίδουμε, να την αναπνέουμε, να κολυμπάμε μέσα της.

Θα ήθελα, πραγματικά, να σφίξω το χέρι του Bunker Roi!
Του αφιερώνω αυτή την ανάρτηση
και ένα κομμάτι της καρδιάς μου.

Saturday, February 25, 2012

Πειράματα του Sugata Mitra για την εκπαίδευση...

 Ως συνεχεια σ' αυτά που ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση 
για το σχολείο Riverside 
και την Kiran Bir Sethi, 
έρχεται τώρα η παρουσίαση των πειραμάτων 
του Sugata Mitra.


Το βασικό του πείραμα λέγεται: 
"Μία τρύπα στον τοίχο" (A hole in the wall).


Αναφέρεται σε ηλεκτρονικούς υπολογιστες, τους οποίους "έχτισε"
μέσα σε τοίχους, στους οποίους μπορούσαν να έχουν πρόσβαση τα παιδιά,
σε υποβαθμισμένες γειτονιές της Ινδίας, της Αφρικής και σε άλλα σημεία του κόσμου...
Στόχος του είναι να δει αν τα παιδιά μπορούν να διδάξουν τους εαυτούς τους, 
μόνα τους, ψάχνοντας μέσα από έναν υπολογιστή.


Δείτε την ομιλία του στο TED

Βάζω άλλο ένα link:

Eίναι μία πρόταση διδασκαλίας για απομακρυσμένα χωριά, 
για χώρες που έχουν εκπαιδευτικό πρόβλημα...
Χαρακτηριστικά λέει στην ομιλία του:
Σκεφτείτε μία οποιαδήποτε χώρα. 
Σίγουρα υπάρχουν περιοχές όπου δεν πάνε οι καλοί καθηγητές.
Και το περίεργο είναι ότι οι καλοί καθηγητές 
δεν πάνε εκεί όπου είναι κυρίως απαραίτητοι!
Έτσι του ήρθε η ιδέα γι' αυτό το πείραμα της "αυτοδιδασκαλίας".
Και πήρε και βοηθούς. Ζήτησε από γιαγιάδες Αγγλίδες 
να μιλάνε στα παιδιά της Ινδίας μέσω υπολογιστών ώστε να μάθουν αγγλικά.
Τα αποτελέσματα των ερευνών του είναι εντυπωσιακά...

Έμεινα εδώ...


Thursday, February 23, 2012

Riverside school - a project



Άλλο ένα βίντεο που σχετίζεται με τη δημιουργικότητα και τη φαντασία!
Τα παιδιά στο σχολείο Riverside συνεχώς δημιουργούν!!
Δείτε τα... και πάρτε ιδέες.
Αξίζει την προσοχή μας αυτό που συμβαίνει εκεί πέρα!

Παραθέτω τη φιλοσοφία αυτού του σχολείου (στα αγγλικά):
Riverside is the amalgamation of an approach to learning that is embedded in common sense and a vibrant research centre for school education. At Riverside, insights from cutting-edge research are turned into working models of pedagogical practices with a single-minded focus - student well being. Over the last 10 years, Riverside has developed, implemented and shared a unique curriculum that is proving to be the benchmark for providing a no-compromise school education of the highest quality.

By developing and sharing such a research-based, practical curriculum, Riverside is providing schools with an alternative model which focuses on excellence and still works in different economic and cultural contexts which make it possible for children all around the country to have access to a true education.

Kiran Bir Sethi: "Be the change you want to see in the world"!


Aυτή η γυναίκα με εμπνέει αφάνταστα.


Αν μπορούσα να είχα ένα μαγικό ραβδάκι τούτη την ώρα...
θα επέλεγα να "μολυνθεί" όλος ο κόσμος 
με τη μεταδοτική νόσο "ΜΠΟΡΩ" 
που σπέρνει στην Ινδία.

Λέγεται Kiran Bir Sethi
και έχει κάνει εκπληκτική δουλειά στην χώρα της, 
μέσα από ένα "ανατρεπτικό" σχολείο (το Riverside),

το οποίο βάλθηκε να αλλάξει ό,τι προβληματικό βλέπουν τα παιδιά.
Ξεκίνησε αρχικά μέσα από το σχολείο της, 
επεκτάθηκε σε όλη την Ινδία και τώρα σε όλον τον κόσμο.
Ζητά από τα παιδιά 
(αυτό είναι το μαγικό στην υπόθεσή της - 
απευθύνεται σε παιδιά και όχι σε μεγάλους!) 
να βρουν τι τους ενοχλεί στη ζωή τους 
και να προσπαθήσουν να το αλλάξουν.
 Έτσι, ανταποκρινόμενα στην προτροπή της...
...τα παιδιά αναλαμβάνουν  
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ,
γεννάνε ιδέες 
και αλλάζουν τις πόλεις,
αλλάζουν τα μυαλά των μεγάλων,
αλλάζουν τη ζωή τους! 

Βρίσκουν ένα πρόβλημα 
 και προσπαθούν να δώσουν λύση,
όχι στα "χαρτιά" και σε ωραίες εκθέσεις, 
μα εκεί έξω, στους δρόμους, με όποιον τρόπο μπορούν!
Και τελικά τα παιδιά βρίσκουν φαίνεται πάντα δρόμους 
για να πετύχουν αυτό που θέλουν...

Με ενέπνευσε αφάνταστα το βιντεάκι που ακολουθεί....
Πατήστε στο ακόλουθο link, δείτε το 
και ... κολλήστε κι εσείς τη νόσο!



Είναι εμπνευσμένη και δυναμική!

Κρατώ σημειώσεις από τις σκέψεις της:

"Εάν η γνώση είναι ενσωματωμένη στο πλαίσιο του πραγματικού κόσμου,
αν θολώσεις τα όρια μεταξύ σχολείου και ζωής,
τότε τα παιδιά ξεκινούν ένα ταξίδι  
επίγνωσης, 
όπου μπορούν να αναγνωρίσουν την αλλαγή,
ενεργοποίησης, 
ώστε να αλλάξουν τον εαυτό τους,
και τέλος χειραφέτησης,  
ώστε να ηγηθούν της αλλαγής".


"Αυτή η αίσθηση του "ΜΠΟΡΩ" βοήθησε πολύ τα παιδιά
έγιναν πιο ικανά και λιγότερο αδύναμα".


"Σήμερα ποιος θα αναλάβει να διασπείρει τη "μόλυνση" 
από 100.000 παιδιά 
στα 200.000.000 που είναι στην Ινδία; 
Αν όχι εμείς, τότε ποιος; 
Αν όχι τώρα, τότε πότε; 
Μα.. όπως ξαναείπα, "μεταδοτικό" είναι μία καλή λέξη"...
                                                                                                                  
                                                                                              Κίραν Μπιρ Σέθι 

Τώρα έχει βάλει στόχο της να εξαπλώσει τη νόσο εκτός Ινδίας.
Η αγαπημένη της φράση είναι αυτή 
του Γκάντι,
που την έβαλα και στον τίτλο αυτής της ανάρτησης:
"Be the change you want to see in the world"...

Δείτε το site της:


Υ.Γ. Τα παιδιά του Project Α14 μπορούν να πάρουν πολλές ιδέες από το παραπάνω site, να τις καταγράψουν, να τις κρίνουν, να τις αντιπαραβάλλουν, να συζητήσουν μεταξύ τους και τέλος να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις, τις δικές τους φρέσκιες ιδέες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο...

Wednesday, February 22, 2012

Η δύναμη των λέξεων


Το βιντεάκι αυτό
έρχεται ως συνέχεια
αυτού που ανέβασε
η Εύη
για τη δύναμη που έχουν οι λέξεις!

Μου 'ρχεται τώρα μία φράση:
"Οι λέξεις είναι σκέψεις"
και φυσικά το αγαπημένο μου:
"Τα όρια της γλώσσας μου = τα όρια του κόσμου μου" (Βιτγκενστάιν).

Και μία φωτογραφιούλα για αποχαιρετιστήριο της ανάρτησης:

Χιλιάδες ωκύποδα φιλιά
και άλλες τόσες καλημέρες!

Τι ωραίο πράγμα να ξημερώνει μία καινούργια μέρα!!!

Υ.Γ. Kαλά... είδα τώρα ένα βιντεάκι
και πέθανα στα γέλια...
Γράφουμε το όνομά μας πριν μπούμε στη σελίδα αυτή
και βλέπουμε
ένα τραγούδι που έχει μέσα το όνομά μας!!!!
Με εντυπωσίασε!!!!
Αν θέλετε να δείτε τη δύναμη του ονόματος
και την επίπτωση του ακούσματός του στην ψυχολογία μας...
...πατήστε το ακόλουθο link!
Νομίζω ότι θα σας αρέσει πολύ...


Γράψε το όνομά σου!

CD/DVD recording Software Free!!!

Ένα  πολύ καλό πρόγραμμα για εγγραφή cd-dvd!!! Έχει και Ελληνικά μενού!!! Είναι πανάλαφρο και κάνει ότι και τα γνωστά Nero,roxio χωρίς να ζηλέψει τίποτα! Δοκιμάστε το!

Η λέξεις έχουν δύναμη!



Ένα πραγματικά πολύ ωραίο βίντεο!:)

Tuesday, February 21, 2012

Starry Night (Interactive animation)



Αυτός είναι αγαπημένος μου πίνακας, πραγματικά!
Στο συγκεκριμένο βιντεάκι
μου αρέσει που ζωντανεύουν και κινούνται τ' άστρα...
Μου'ρχονται στο νου οι λέξεις του Ζορμπά
"ένας αστερισμός... σαν πολυόμματο τέρας με στρουφιχτήν ουρά"...
που λέει, όταν μια νύχτα κάθεται και κοιτάζει τ' αστέρια σε μία παραλία...
Τα παιδιά του Β2 τον θυμούνται σίγουρα τον πίνακα,
από το αφιέρωμα της Λογοτεχνίας
"Νύχτες μ' αστέρια"
με κείμενο αναφοράς τον Ζορμπά του Καζαντζάκη.

Τους αφιερώνω λοιπόν αυτή την ανάρτηση,
γιατί πραγματικά
εκείνες τις ώρες του αφιερώματος
(το τι χρυσόσκονη έπεσε δεν λέγεται, θυμάστε;)
τις θεωρώ από τις ωραιότερες αυτής της χρονιάς...
Και όχι μόνο αυτές τις ώρες...
... και άλλες πολλές...
Το συγκεκριμένο τμήμα
σκέφτεται, φιλοσοφεί και συζητά πάρα πολύ ωραία!!!
Πραγματικά, αυτά τα παιδιά
δικαιώνουν την επιλογή μου
να αλλάξω το Γυμνάσιο με το Λύκειο.
Τα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!!!!

TEACHER...

No comment!

Monday, February 20, 2012

Κ Καβάφης Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π Χ



Δείτε πώς κάποια πράγματα είναι σταθερά στους αιώνες...
Παραθέτω τους στίχους του ποιήματος
και οι σκέψεις δικές σας, όπως πάντα.

"Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.


Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.


Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.


Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός".

Τι να πούμε εμείς 
μετά από αυτούς τους στίχους του Καβάφη;
Ναι... αυτοί οι πολιτικοί αναμορφωτές!!!
Όντως, ευτύχημα θα ήταν αν δεν τους χρειαζόταν ποτέ κανείς...

Ας κρατήσουμε, τέλος πάντων... τον τελευταίο στίχο...
Τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός...

Austin O’Malley, 1858-1932, Αμερικανός γιατρός & συγγραφέας

Δεν μπορείς να διαμορφώσεις ένα χαρακτήρα μέσα στη μοναξιά. Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας για να αντέξεις τη μοναξιά.

Sunday, February 19, 2012

IMANY - You Will Never Know



Καλημέρα σε όλους!
Αυτό το βιντεάκι μου το έστειλε σήμερα
ο Παναγιώτης από την ομάδα project Α14
"για να ξεκινήσω όμορφα τη μέρα μου"!
Πραγματικά το χάρηκα πάρα πολύ!!!!

Μου γράφει στο ηλεκτρονικό του γραμματάκι:

"Ύμνος σε ανεκπλήρωτη αγάπη...
Στίχοι που σε αγγίζουν από μια παρουσία
που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από τον ήχο της κιθάρας
και την μαγευτική της φωνή για να σε ταξιδέψει..
Απολαύστε το!"

Και στη συνέχεια παραθέτει και τους στίχους
(καλά πολύ οργανωμένο παιδί!!!)

It breaks my heart ʽcause I know youʼre the one for me
Donʼt you feel sad there never was a story
Obviously it'll never be
You will never know
I will never show
What I feel
What I need from you no
You will never know
I will never show
What I feel
What I need from you
With every smile comes my reality irony
You wonʼt find out what has been killing me
Canʼt you see me, canʼt you see?
You will never know
I will never show
What I feel
What I need from you no
Courtesy of lyricshall.com
You will never know
I will never show
What I feel
What I need from you
No no no no you will never know
I will never show
What I feel
What I need from you no
No no no no you'll never know
No no no no you'll never know
No no no no
Love me love me love me love me no
You will never know
I will never show no no no
What I feel
What I need from you no no no
You will never know
I will never show no no no
What I feel
What I feel
What I feel
What I need
What I need from you no".

Παναγιώτη, αυτό είναι ένα τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ
και ούτως ή άλλως σκεπτόμουν να το ανεβάσω κάποια στιγμή
στο blogάκι μας...
Έτσι τώρα βρέθηκε η ευκαιρία να το κάνω!
Σου το αφιερώνω, λοιπόν, μ' όλη μου την αγάπη
και σε σένα και σ' όλα τα παιδιά του σχολείου μας,
μαζί με τις ευχές μου για την καινούργια,
ολοκαίνουργια μέρα
που ξημερώνει...
Ποια έκπληξη άραγε να μας κρύβει;

Ευριπίδης

Όποιος τον Έρωτα μεγάλο θεό δε θεωρεί και μάλιστα τον ανώτερο απ' όλους,

ή βάναυσος είναι, 

ή επειδή δεν έχει ιδέα από ωραιότητα, 

δε γνωρίζει το μεγαλύτερο για τους ανθρώπους θεό. 

ΘΥΜΑΜΑΙ...ΘΥΜΑΣΑΙ...;


Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
Το θυμάσαι;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη...
νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό...
αστέρι και σταθμός
Θυμάσαι;

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
Θυμάσαι;

όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια...
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι
Θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός...
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα
Θυμάσαι;

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες...
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο...
το θυμάσαι;

και σου μάθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αυπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα; Ότι δεν χώραγε στις λέξεις

το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;

κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια
Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου 'γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...
Μπορεί...
όμως...
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω...
ΕΛΑ
Θα μετρήσω ώς το δέκα ....

Χρήστος Μπουλώτης

Ένα παραμυθάκι αφιερωμένο στις στιγμές...
Στις μνήμες...σε όλα εκείνα που ζούνε μέσα μας
και αναπνέουν από τους χτύπους της καρδιάς μας...
Σε εκείνα που μας λείπουν...που μας κρατάνε...που μας αφήνουν...
Σε εκείνα που μας μιλάνε και σιωπούν...
Σε εκείνους που αγαπήσαμε...που λατρεψαμε και που ακόμα αγαπάμε...

Η παύλα δεν θα μπει ποτέ...
Εκεί ψηλά πλανιέται η αλήθεια και η αγάπη κάθε που πάω να της γυρίσω την πλάτη
με πιάνει από το χέρι και μου δείχνει κάτι ακόμα που δεν είχα δει...
Πως υπάρχει και είναι ακόμα εκεί...έστω και με έναν περίεργο τρόπο...
και για να το κάνει αυτό μάλλον θα υπάρχει κάποιος λόγος...

Χρειάζομαι πραγματικά τόσο λίγα για να αντέχω...
Μην μου τα στερείς...
Καθε βράδυ που έρχεσαι στην αγκαλιά μου χαμογελώ...
Μη σταματήσεις να έρχεσαι...
Αν λίγο μ' αγαπάς...