Η αγάπη δεν νικά…δεν αγαπάει! Σιωπή…
Σιωπή….
Μα πως μ’αρέσει να μιλάω με την σιωπή μου , νιώθω πως ακούγομαι στα πέρατα του κόσμου. Είναι σαν να γράφω στον αέρα, με αόρατο μελάνι και όμως όλοι να διαβάζουν μια περίληψη.
Φοβάμαι όμως ότι οι σκέψεις δεν θα αντέχουν για πολύ ακόμα να πλαισιώνουν αυτή την σιωπή. Θα φανεί η γύμνια, θα φανεί ο άδειος χώρος. Κι αν φανεί αυτό το κενό εγώ μετά τι να ψάξω να βρω να το καλύψω;
Κοιτάω τον ουρανό και ψάχνω μια διέξοδο. Μα τι ξιπασμένος που είναι; Εκεί που έχει τον Ήλιο και τον στολίζει , αφήνει τα Σύννεφα να τον αγκαλιάζουν απλά για να αποδείξει την δύναμη του, απλά για να αποδείξει πως όταν το θελήσει θα φύγει η συννεφιά και θα χαλαρώσει στην λιακάδα. Κι εγώ την έζησα αυτήν την λιακάδα αλλά δεν θέλω για καβάτζα μερικές ακτίνες ήλιο από το χθες για να διατηρήσω μια λιακάδα του αύριο.
Σιωπή…
Κι η ζωή κυλά, δεν σε ρωτά… μονάχα πάει!
Σιωπή….
Κι η Αγάπη δεν νικά… δεν αγαπάει!
Ο ήλιος είναι μέσα σου.
ReplyDeleteΔε χρειάζεσαι καβάτζα χτεσινό ήλιο εσύ μάτια μου.
Μη φοβάσαι ν' αντικρύσεις την αλήθεια.
Γυμνή είναι ωραία αυτή, δεν το ξέρεις;
Κι η Αγάπη και νικά και αγαπάει.
Πώς το λες ότι δεν αγαπάει;
Της αφαιρείς αυτό που την κάνει να υπάρχει;
Να μιλάς και με τη σιωπή σου, καρδιά μου
μα και με τις λέξεις σου.
Σ' ευχαριστώ που τις μοιράζεσαι μαζί μας.
Είσαι ο μόνος που έχει κάνει αυτό το βήμα...