Άξιον Εστί!

Ποίημα σταθμός.

Κρατώ λίγους στίχους
σαν ανθάκια στα χέρια μου

τα παιχνίδια του νερού στο ταβάνι (παιδική μου ανάμνηση)
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι
ενός ίσκιου το πέρασμα στον τοίχο
κι ο κισσός άλτης των χειμώνων
της καμπάνας ο άνεμος ο χρυσεγέρτης
σαστισμένα φιλιά σαν πλήθος δέντρα
τα σπίτια που ακουμπούνε γλυκά κι αποκοιμούνται...

Χριστέ μου, τι δύναμη που έχει η ποίηση!