Ο τυφλός Χιώτης ψαράς!

Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» 
του Στρατή Βογιατζή και της Θέκλας Μαλάμου, 
είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ από τη σειρά των «Καθημερινών Ηρώων».    
 

Το είδα σήμερα στο ιστολόγιο της φίλης μου

της roadartist.

Σκέφτηκα, λοιπόν, να εγκαινιάσω μία νέα κατηγορία αναρτήσεων,

αυτήν που θα παρουσιάζει πρόσωπα που κάτι έχουν να πουν.

Πρόσωπα που έχουν τη δική τους προσωπική, σημαντική ιστορία δύναμης.
Μπορούμε να παρουσιάζουμε τόσο σύγχρονους ανθρώπους, όσο και παλαιότερους,
αρκεί να αξίζει κανείς να σκύψει πάνω στην ιστορία τους.

Ξεκινώ, λοιπόν, τώρα,
με αυτόν τον τυφλό ψαρά από το αγαπημένο μου νησί,

τη Χίο.

Διορίστηκα εκεί κι έζησα έναν υπέροχο χρόνο, με τους Χιώτες. Έχω την καλύτερη εικόνα γι΄ αυτούς! Δυναμικοί άνθρωποι, καρδιακοί, χαμογελαστοί... Κάθε μέρα μου έφερναν από τη γειτονιά καλούδια, λεμόνια, πορτοκάλια, πίτες, κυνήγια... Δεν ξέρω γιατί τους λένε "σφιχτοχέρηδες". Εγώ το αντίθετο είδα! Ανοίγανε όλοι τα σπίτια τους και μας καλούσαν. Μαθητές περνάγανε κάθε μέρα από το σπίτι μου, έτσι για να με χαιρετίσουν. Καλοσυνάτες φυσιογνωμίες, μια ζεστή αγκαλιά όλοι τους. Και δεν είναι μόνο αυτό! Είναι και φιλόσοφοι. Είναι άνθρωποι του πολιτισμού. Έχουν και γω δεν θυμάμαι πόσες θεατρικές ομάδες στο νησί. Η βιβλιοθήκη του Κοραή. Στο Ομήρειο πολιτιστικό κέντρο γίνονται εκδηλώσεις συνεχώς. Εκεί γνώρισα την κεραμική... Εκεί είδα συναδέλφους με οράματα. Εκεί μίλησα με ναυτικούς και τις γυναίκες τους. Θυμάμαι που κουβεντιάζαμε τις νύχτες στο μπαλκόνι μου κάτω απ' τ' άστρα... Ωραίοι άνθρωποι!

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Δεν μου κάνει καμία εντύπωση που αυτός ο γενναίος άνθρωπος,

ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΜΙΑΛΟΣ 
κατάγεται από κει.

Αντιγράφω από τη road την ιστορία του:

"O Γιάννης Κουκούμιαλος έχασε την όραση και το χέρι του, στην ηλικία των έντεκα χρόνων από εναπομείνασα νάρκη του πολέμου του 1940. Γεννημένος σ’ έναν ναυτικό τόπο, στην Λαγκάδα της Χίου, μυείται από μικρό παιδί στην τέχνη του ψαρέματος. Μετά από τον τραυματισμό και την ανάρρωσή του και έχοντας στο μυαλό του όποια γνώση του έχει τυπωθεί μέχρι αυτή την ηλικία γύρω απ’την ναυτοσύνη, συνεχίζει να βρίσκεται μέσα σε ψαροκάικα έχοντας όμως πλέον μια διαφορετική παράμετρο στη ζωή του, αυτή της επίκτητης αναπηρίας του.

Σε ηλικία είκοσι χρονών πηγαίνει σε σχολή τυφλών στην Αθήνα όπου και κάθεται για δύο χρόνια και ξαναεπιστρέφει στη Χίο γιατί δεν μπορεί να συνηθίσει τον αστικό τρόπο ζωής. Συμβιβασμένος πλέον με τις δυσκολίες που γεννώνται από την απώλεια της όρασής του και του χεριού του, συνεχίζει να ψαρεύει έχοντας πλάι του έναν δικό του άνθρωπο και συγγενή του, την Πλουμή, στην οποία και μεταδίδει όλες τις γνώσεις του ψαρέματος. Η στιγμή όμως που θα αρχίσει και μόνος του πλέον να ταξιδεύει και να ψαρεύει, δεν αργεί να έρθει. Με εικόνες πραγματικές, αυτές των παιδικών του χρόνων, με έναν κόσμο ταξινομημένο και οργανωμένο που κατασκευάζει στο μυαλό του, με τη διαίσθησή του και μια δύναμη θεική…όπως λέει και ο ίδιος, συνθέτει το χάρτη του και παρέα μ’ αυτόν ταξιδεύει τα τελευταία εβδομήντα χρόνια μες τη θάλασσα".

Εμένα μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση από το βίντεο, το σημείο που λέει:
"Δεν φοβάμαι... Δεν φοβάμαι τίποτε"...

Ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να λιμνάζει στη μιζέρια ενός διαμερίσματος, στην απομόνωση, στην αποχώρηση από τη ζωή... αν δεν ήταν μαχητής.
Αυτός, όμως, βγαίνει κι οργώνει με τη βάρκα του όλο το νησί.
Ψαρεύει. Επισκέπτεται τους φίλους του. Ζει σαν άνθρωπος.

Μάλιστα. Τυφλός και άτρομος.

Αυτά είναι...

Μαθήματα ζωής από τον κυρ-Γιάννη.