Αυτός ο χαρούμενος άνθρωπος μου φτιάχνει το κέφι,
κάθε φορά που τον βλέπω!!!
Τα μάτια, τα μαλλιά του, τα κύτταρά του όλα...
... αναδίδουν κέφι και πάθος για ζωή.
Κατεργάρικο χαμόγελο και βλέμμα παιδιού.
Παίζει βιολί και χορεύει ταυτόχρονα. Αυτά είναι.
Νιώθει το παλικάρι.
Από τούτο το βιντεάκι αγαπώ πολύ τα πλάνα από ψηλά,
καθώς και το σημείο που αυτός ο παιχνιδιάρης
φωτογραφίζει με χιούμορ διάφορους ανθρώπους που συναντά
και φτιάχνει ένα μεγάλο πανώ με τα πρόσωπά τους,
για να τραγουδήσει μπροστά του.
Είναι σαν να θέλει να τους αφιερώσει τα τραγούδια και τη μουσική του.
Πολύ ωραία η σύλληψη του σκηνοθέτη.
Ξέρετε κάτι;
Κι εγώ φωτογραφίζω αγνώστους
(ειδικά τα καλοκαίρια, που είμαστε σε μέρη καινούργια)
και όντως (όπως και στο video) πάντα όλοι χαμογελάνε.
Μα βρε παιδιά, δεν συμφωνείτε ότι...
...ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι ωραίοι;
Πολλές φορές καθώς περπατώ κοιτάζω τους περαστικούς διαβάτες,
αυτούς που μπαίνουν στα μαγαζιά,
τους οδηγούς μέσα από τα τζάμια των αυτοκινήτων τους.
Όταν είμαι στο μετρό ή στο λεωφορείο, χωρίς βιβλίο,
κοιτάζω (καλά, όσο μπορώ πιο διακριτικά εννοείται)
όλους τους επιβαίνοντες.
Ξεχωριστές ιστορίες. Ξεχωριστές ζωές. Όλοι με κάτι ενδιαφέρον πάνω τους.
Για όλους κάποιος συγγραφέας θα μπορούσε να γράψει βιβλίο.
Γρήγορες εικόνες:
η κυρία στο supermarket κουράστηκε κι αφήνει λίγο το καλαθάκι της κάτω,
ο νεαρός κοιτά βιαστικά το ρολόι του και χαμογελάει (πού πηγαίνει άραγε;),
ο ποδηλάτης με τα walkman του στ' αφτιά,
η κοπελίτσα στη στάση ρίχνει μια κλεφτή ματιά στο καθρεφτάκι της,
το πιτσιρίκι κολλάει τη μυτίτσα του στο τζάμι του παραθύρου του και με χαιρετάει,
οι αιώνιοι έφηβοι στα μέσα μεταφοράς που φωνάζουν σαν να είναι μόνοι τους
και δίπλα οι καλοντυμένες κυρίες που κάνουν πως ενοχλούνται,
αλλά στο μάτι τους τρεμοπαίζει η συμπάθεια γι' αυτά τα νεαρά πλάσματα...
Μα δεν συμφωνείτε ότι είναι ένα θαύμα σωστό αυτό που ζούμε;
Φανταστείτε να είμασταν όλοι ίδιοι!
Τι θα είχαμε να παρατηρήσουμε και να θαυμάσουμε; Τίποτε.
Ενώ τώρα...
Κοιτάμε γύρω μας
κι όλα είναι ... "αξιοχάζευτα"!!!
Τι δώρο η πολυμορφία, η ποικιλία,
η ιδιαίτερη προσωπικότητα του καθενός...
Ανοίγει η καρδιά μου,
καθώς παρατηρώ στα κρυφά τους ανθρώπους που περνούν γύρω μου,
κι όλοι τους μπαίνουν μέσα της θριαμβευτές κι ολόφωτοι,
όχι από τη δική μου καλή "διάθεση",
μα με το σπαθί τους,
με το ξεχωριστό "κάτι" που έχουν,
με τη σπίθα που λάμπει στην ύπαρξή τους.
Αυτήν, λοιπόν, την ανάρτηση,
θα την αφιερώσω εξαιρετικά στους δύο βιολιστές μαθητές μου,
(έναν περσινό κι έναν φετινό), που έχουν το ίδιο όνομα
και τον ίδιο καλοσυνάτο χαρακτήρα.
Στους δύο Γιάννηδες
μ' όλη μου την αγάπη
εύχομαι
να κρατάνε ψηλά τα δοξάρια
μαζί με τα κεφάλια!
Ας γεμίσουν τον κόσμο μας
μουσική...
No comments:
Post a Comment