Πάνω απ' τις στέγες...

Σήμερα το μεσημέρι

βγήκα στο μπαλκόνι μου.

Είναι κάτι που με χαλαρώνει.

Λίγες στιγμές ηρεμίας

μέσα στην απαιτητική καθημερινότητα.

Στηρίζω τους αγκώνες μου στα κάγκελα

και παρατηρώ την πόλη μας από ψηλά.

Να, η νεραντζούλα που μοιάζει με παιχνιδάκι παιδικό,

ή κομμάτι από μακέτα μαθητικής εργασίας...

Κοιτώ πέρα τον Λυκαβηττό πίσω απ' τις στέγες,

χαϊδεύω με τα μάτια τα βουνά 

που απλώνονται πίσω από την πόλη,

 και κυρίως τον αγαπημένο μου Παρθενώνα,

 

βλέπω αν κάπου έχουν ανάψει τζάκι,

χαζεύω τον ουρανό, τα μπαλκόνια και τις αυλές..

...κι αδειάζει το μυαλό μου λίγο από τις έγνοιες.

Το πιο αγαπημένο μου, όμως,

είναι να κοιτώ τα περιστέρια  

του καλού μου γείτονα,

του κυρ Γιώργου 

 

και του κυρ Μανώλη απέναντι.

Σήμερα ήρθε κι ο φίλος τους ο Σταμάτης 

και παρατηρούσανε στον ουρανό κάτι γεράκια

που τρόμαξαν για τα καλά τα περιστέρια μας...

Τα γεράκια μού τα δείχνανε,

μα δεν μπόρεσα να τα δω.

Πρέπει να είναι εξασκημένο το μάτι

για να τα ξεχωρίσει τόσο ψηλά που πετάνε...

Τα γεράκια και τα κιρκινέζια δεν τα βλέπω,

μα για τα περιστέρια ούτε λόγος.

Τα χαζεύω καθημερινά.

Τα έχω αγαπήσει πια.

Μου λείπουν αν δεν δω τις σκιές τους 

να γλιστράνε στους απέναντι τοίχους,

 

αν δεν ακούσω το φτερούγισμά τους 

το απομεσήμερο...

Ε... λοιπόν, σήμερα είπα να τα φωτογραφίσω

για να τα μοιραστώ μαζί σας!

 

 

 

Φτου... ξελευτερία!

Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο

σίγουρα ναι

θα τον τρελλάνουμε το φίλο

σίγουρα ναι

πάνω στις στέγες

μέσα στις καρδιές 

καλημέρα, ήλιε καλημέρα...