Ποίημα από μία μαθήτρια...

Εκεί που η κορφή του βουνού

αγγίζει τ' ουρανού το τέλος

ένα γερασμένο σώμα

τ' απέραντο αγναντεύει.

Νοσταλγεί τα παιδικά χρόνια, τις αθώες ηλικίες

τότε που η ζωή δεν έμοιαζε μικρή και λίγη.

Ξέγνοιαστη στους αγρούς να τρέχει

χαρούμενη μέσα απ' το φως του ήλιου να περνά

ανέμελα με την χρυσακτίδα να παίζει

τριγύρω απ' τα τόσα χρώματα και δέντρα

της φύσης η παλέτα τελειωμό δεν έχει.

Χαμογελάει, αυτή

και μαζί της όλη η πλάση.

Ψηλά κοιτώντας πάντα

βλέπει το πουλί που προσπαθεί

να φτάσει τ' όνειρο του.

Έτσι θα' θελε και τα δικά της όνειρα να φτάσει

τον κόσμο να κρατήσει στην παλάμη της

και να τον αλλάξει.

"Είθε παντού και αιώνια

να 'ταν βασίλισσα η Αγάπη.

Ειρήνη να ζέσταινε τις καρδιές

δικαιοσύνη και αλήθεια

ακόμη ακλόνητες να ζούσαν."

Αυτές τις ευχές εχάριζε

και τα παιδικά της μάτια γαλήνευαν

Η γριά νοστάλγησε ακόμα

την εποχή που είχε πρωτανθίσει

τότε που έμοιαζε με πρωινό τ' Απρίλη

Θυμάται τη νυχτιά εκείνη

που ο Θεός Έρωτας και το φεγγάρι

μαζί συμμάχησαν μια για πάντα να την σημαδέψουν.

Απρόσμενη, μα τί γλυκιά συνομωσία..

Ένα ποίημα, μια μικρή ωδή

θα 'πρεπε να 'χε γραφτεί

για εκείνα τα δύο μάτια.

Να γράψει τα πάντα θα 'θελε

τραγούδια, μουσική, σκόρπιες σκέψεις στο χαρτί

όλα να θυμίζουν κάτι από παλιό παραμύθι.

Γεννήθηκε σε τούτη τη ζωή, τη ζωή πλανεύτρα

για εκείνα τα δυο μάτια ν' αντικρύσει.

Η λάμψη να φέγγει από μέσα τους

το βάθος τους ατελείωτο.

Να αναβλύζει από μέσα τους

το μυστήριο όλου του κόσμου

λες και είναι κρυμμένη μέσα τους

η σοφία ολόκληρης της αιωνιότητας.

Κι ύστερα απ' τα βλέμματα τους αντίκρυ

η στιγμή παγώνει και γίνεται κι αυτή

μία άλλη αιωνιότητα.

Θαρρείς παντοτινή αγάπη είναι;

Γιατί όμως το "για πάντα"

που δεν έχει αρχή και τέλος

να φαντάζει τόσο λίγο;

Πως γίνεται οι λέξεις όλες να μην φτάνουν

να ειπωθούν τα τόσα συναισθήματα;

Μα και πάλι, πώς γίνεται να μετριέται η αγάπη!

Και αν ποτέ μπορέσει να μετρηθεί

θα έχει έρθει η συντέλεια.

Πλαγιάζει ο θεός Έρωτας στην δική του κλίνη

αφού κουράστηκε απ' των στεναγμών τα πάθη.

Και κάπου εδώ ο συλλογισμός της είχε πια τελειώσει.

Ξαφνικά, εκεί που η κορφή του βουνού

αγγίζει τ ουρανού το τέλος

τα κουρασμένα βλέφαρα της κλείνουν.

Απ' τις φυλλωσιές το θρόισμα του ανέμου

αντηχάει ωσάν εμβατήριο αποχαιρετισμού.

Έτοιμη να περάσει εκεί που πέρα απ' τα όρια του νου

ένας άλλος κόσμος θα απλώνει.

Και επιτέλους τον δρόμο της βρίσκει εκεί ψηλά

η αθάνατη ψυχή της.

Ας είναι.

                                          Ρ.Μ.

                               μαθητρια Β΄ Λυκείου