Μπάνκερ Ρόι: το ξυπόλητο κίνημα!

Πάλι στην Ινδία!

Θα νομίζει κανείς ότι κάποια σχέση έχω με τη χώρα αυτή,

μα σας βεβαιώνω πως όχι. 

Απλώς, συμβαίνουν διάφορα ωραία "πειράματα" εκεί,

ιδιαίτερα καινοτόμα και προκλητικά.

Αναρωτιέμαι γιατί στην Ινδία...

Ίσως κάνω λάθος, μα νομίζω ότι έχω μία απάντηση.

Ο Γκάντι είναι μία μορφή που σημάδεψε την ιστορία (και τον ξέρουμε όλοι)

και ίσως δεν είναι τυχαίο που εκεί υπάρχουν τολμηρά κι αστραφτερά μυαλά,

(θα μου πείτε αυτά υπάρχουν και αλλού - εντάξει, συμφωνώ)

που συνδυάζονται, όμως, με μία γνήσια διάθεση αλληλεγγύης...

Αυτό το κήρυγμά του για την "ειρηνική επανάσταση", τη "μη βία", την αλλαγή του προσώπου πρώτα και μετά της κοινωνίας  (be the change you want to see in the world)

είναι δυνατόν να μην έχει κληροδοτηθεί;

Έχει αφήσει πραγματικά τα ίχνη του ο μεγάλος αυτός Άνθρωπος

στη χώρα του.

Καθώς έψαχνα, λοιπόν, που λέτε, διάφορα για τη δημιουργικότητα

(μιας και έχουμε αφιερώσει εκεί την τωρινή ερευνητική μας εργασία)

τσουπ... πέφτω πάνω σε αυτό το βίντεο.

Και καθηλώνομαι. Παθαίνω. Λέω: "Δεν είναι δυνατόν!!!!"

Είναι αυτό που λέμε: "ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"...

Επειδή, όπως καταλάβατε, έπαθα την πλάκα μου, το ανεβάζω αμέσως εδώ.

Θα ήθελα πολύ να το δείτε όλοι, μα ειδικά τα παιδιά της ομάδας Α14!

Λοιπόν, εξηγώ:

τον κυριούλη που θα δείτε να μιλάει τονε λένε Μπάνκερ Ρόι

και... κοιτάξτε τι έχει καταφέρει ο άνθρωπος!!!

Παίρνει αγρότες και κυρίως γυναίκες αγρότισσες (που δεν μιλούν καν την ίδια γλώσσα με τον ίδιο - διότι έχει εξαπλωθεί η δράση του και σε άλλες χώρες) και τους κάνει επιστήμονες!!!!

Έχει ιδρύσει στο Ρατζαστάν της Ινδίας, ένα ιδιαίτερο σχολείο 

 "το ξυπόλητο κολέγιο"  ένα κολλέγιο για τους φτωχούς. 

Δεν έχει δίδακτρα, δεν πληρώνονται οι καθηγητές. 

Όσοι συμμετέχουν στο ξυπόλητο κίνημα, το κάνουν επειδή το θέλουν!

Δεν δίνει πτυχία, ούτε κι οι καθηγητές έχουν τέτοια...
(Γεια σου μεγάλε!)

Οι άνθρωποι μαθαίνουν τη γνώση για τη γνώση, 

όχι για τους "τίτλους" και την κοινωνική καταξίωση...

Όσοι πάνε εκεί, λοιπόν, να σπουδάσουν, μαθαίνουν πρακτικά τη γνώση και πολλές φορές μόνο με τη γλώσσα του σώματος, με μιμητική γλώσσα. Την καταλαβαίνουν, όμως, μια χαρά και γίνονται μηχανικοί ηλιακής ενέργειας, για παράδειγμα! Το χωριό αυτό καλύπτει τις ενεργειακές του ανάγκες από φωτοβολταϊκά που έχουν φτιάξει μόνοι τους οι "φοιτητές" του ξυπόλητου κολεγίου. Οι γυναίκες, μάλιστα, που σπουδάζουν εκεί, μεταφέρουν την τέχνη αυτή στις πατρίδες τους.

Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το ότι  

χρησιμοποιεί κυρίως γυναίκες 

για να μεταλαμπαδεύσουν αυτή τη γνώση... 

Λέει χαρακτηριστικά: "Θες να μάθουν όλοι κάτι; Πες το σε μια γυναίκα"...

Είναι εντυπωσιακή η δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος  

ιδίως σε τέτοιες ακραίες συνθήκες φτώχειας κι εξαθλίωσης. 

Εκεί είναι ίσως που ξεπηδάει καθάρια η ορμή της δημιουργικότητας

που όλοι έχουμε μέσα μας (φτωχοί και πλούσιοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι)

και δεν την έχουν αποκοιμίσει τα ύπουλα τραγούδια των σύγχρονων καταναλωτικών σειρήνων...

Κι αν νομίζετε ότι ο Μπάνκερ Ρόι ήταν ένας κατεστραμμένος, περιθωριακός τύπος,

που δεν ήταν καθόλου αποδεκτός στην ανώτερη κοινωνία της χώρας του και του την έδωσε να πάει να τα κάνει όλα αυτά, ώστε να νιώσει ότι κάτι αξίζει κι αυτός... κάνετε λάθος!

Πήρε την καλύτερη μόρφωση και θα μπορούσε να ασκεί οποιοδήποτε "καθωσπρέπει" και "αξιοσέβαστο" επάγγελμα, να έχει την εκτίμηση της κοινωνίας και τις ανέσεις ενός μεγαλοαστού.

Ο ίδιος όμως, διάλεξε το δρόμο που του είπε η καρδιά του,

όταν συνάντησε την απόλυτη φτώχεια και εγκατάλειψη στα χωριά της Ινδίας.

Και είπε μέσα του:

"Εδώ μπορώ να προσφέρω πραγματικά. Εδώ θα μείνω. Με τους φτωχούς".

Κι έκανε ό,τι έκανε.

Ελάχιστοι θα το έκαναν αυτό.

Έτσι δεν είναι;

Φέρνω στο νου μου τον Αλβέρτο Σβάιτσερ, 

τη Φλωρεντία Ναϊτινγκέιλ, 

τον Ραούλ Φολλερώ, 

τον Ερρίκο Ντυνάν 

και τόσους άλλους ξεχωριστούς ανθρώπους

που αφιέρωσαν τη δική τους ζωή στους άλλους. 

Όπως είπε κι ο Γκάντι:

Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή!

Αναρωτιέμαι ποια δύναμη γεννάει τόσο δυνατά αισθήματα 
για τον συνάνθρωπο

και πώς θα μπορούσαμε στα σχολειά μας

να την μεταδίδουμε, να την αναπνέουμε, να κολυμπάμε μέσα της.

Θα ήθελα, πραγματικά, να σφίξω το χέρι του Bunker Roi!

Του αφιερώνω αυτή την ανάρτηση

και ένα κομμάτι της καρδιάς μου.