Ποίηση Αργύρη Χιόνη

Στις 25/12/2012 έφυγε ο ποιητής Αργύρης Χιόνης.

Μερικοί στίχοι του:

"Η Ποίηση πρέπει να 'ναι
ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
πάνω που θά 'χεις γλυκαθεί
να σπας τα δόντια σου"

τω αγνώστω ποιητή

"Πέρασε τη ζωή του,
γράφοντας ποιήματα
με τη γομολάστιχα".

"Σκίτσο ο κόσμος και
ανελέητη ο θάνατος
γομολάστιχα"

"Χειμώνας πάλι
σβηστή η φωτιά του έρωτα
και η καρδιά μου κρύα".







 
Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα".

Αυτό το τελευταίο ποίημα με αγγίζει πάρα πολύ...

 Δείτε και στη λογοτεχνία κατεύθυνσης μία σχετική με τον ποιητή ανάρτηση.

Δείτε επίσης:
ο Αργύρης Χιόνης αυτοβιογραφούμενος
Όσο ζω γράφω ποιήματα-όνειρα πάνω στα χώματα (μία συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία)
Αφιέρωμα του lifo

 Κλείνω, μοιραζόμενη μαζί σας και μια σκέψη που έκανα τώρα τελευταία,
με αφορμή το θάνατο του Αργύρη Χιόνη.
Την έγραψα ως σχόλιο στην σχετική με τον ποιητή ανάρτηση της φίλης μου της roadartist...

Οι ποιητές που φεύγουν
μοιάζουν με αστέρια
που φωτίζουν τις νύχτες
και τις μέρες μας
...
καμιά φορά νιώθω
ότι οι σκέψεις που μας κατεβαίνουν
κάποτε
έτσι ξαφνικά
όπως περπατάμε
είναι
απ' αυτούς
τους τόσο ευαίσθητους
που αναχώρησαν
μα η ψυχή τους
στάζει ακόμα από τον ουρανό
ιδέες...