Το καράβι των ονείρων, ποίημα μαθήτριας της Β΄ Λυκείου

Συναντήσαμε το καράβι των ονείρων
να μας καλεί για επιβάτες.
Και των αστεριών τις κόρες
να μας μιλούν για την χώρα των θαυμάτων.
Όμως πριν καλά καλά νυχτώσει
έπρεπε πίσω να γυρίσουν
τον ουρανό κι αυτές για να φωτίσουν
με τις πυρωμένες τους ματιές.
Αλλά συντροφιά θα μας κρατούσαν
στο ταξίδι μας που σε λίγο θα κυλούσε.
Υπόσχεση.

Ανεβήκαμε στο καράβι με καρδιά γεμάτη.
Χαθήκαμε στα πέπλα των κυμάτων
που μελωδικά μας νανούριζαν.

Σωστός ρυθμός,σωστή η ώρα.
Η θάλασσα λοιπόν μας έφερε
τις νεράιδες της και τους μάγους.
Απόφαση είχαν πάρει
να μας αποκαλύψουν τα μυστικά τους.
Ο κόσμος τους,ένας κόσμος διαφορετικός.
Καποτε, μας είπαν, έγινε πόλεμος για το βιβλίο της ζωής.

Υπήρχαν εκεί μέσα όλα τα στοιχεία
που την ενώνουν και την συνθέτουν.
Ολα τα μυστικά,όλα τ'αρώματα και οι υποσχέσεις
όλες οι αγάπες και οι επαναστάσεις
και όλα της τα βήματα κι οι κύκλοι.
Οι βασιλιάδες με τις δόλιες τους ψυχές
πόλεμο κήρυξαν για να το βρουν.
Οι μάγοι όσα κόλπα,όσες φωτιές
όσα τεχνάσματα κι αν βρήκαν
δεν πρόφτεναν να το προστατέψουν.

Τότε,οι καλές νεράιδες,ωραίες σαν φεγγάρια
τους βασιλιάσες βάλθηκαν ν'αποπλανήσουν
με τα παραμύθια της αβύσσου.
Λέγοντάς τους ιστορίες μαγεμένες
τους υπνώτισαν,δεν μπορούσαν να σαλέψουν
και αμέσως υποχώρησαν.
Ετσι σώθηκε το βιβλίο της ζωής.

Εκείνη τη νύχτα της χαράς, η ασημόσκονη
άγγιξε βαθιά τον καθένα τους.
Τώρα πια θα είχαν όλοι δικό τους
το δώρο της ζωής
και αιώνια θα ζούσαν.

Αφού αυτά μας είπαν
είχε φτάσει η ώρα κι'αυτοί να φύγουν.
Μας προσκαλούσαν επίμονα
να τους ακολουθήσουμε στον βυθό.
Μας τραβούσαν απ'τα μαλλιά,
απ'τα χέρια και τα πόδια,
μα μάταια προσπαθούσαν.
"Για πάντα εδώ" μας ψιθύριζε η καρδιά μας.
Τα πλάσματα έφυγαν και το καράβι συνέχισε να πλέει.

Εμείς γελούσαμε, νιώθαμε, κοιτούσαμε
εκστασιασμένοι την στιγμή.
Ξάφνου, γλυκό και γνώριμο τραγούδι ακούσαμε.
Προέβαλλε ένας βράχος
οι γνωστές μυθικές σειρήνες.
Τις φωνές,το άκουσμα μας χάριζαν
με χάρη εξαίσια μεγάλη
χωρίς μαζί την πλάνη την φονική.
Μας καλοτύχιζαν..
κι'εμείς τις χαιρετούσαμε.
Περάσαμε απ'το νησί που ζούσαν οι πόθοι.
Γύρω από φωτιές αναμένες χόρευαν.
Το καράβι έπλεε..

Συναντήσαμε καταμεσής της θαλάσσης
το κρυσταλένιο Παλάτι της Αγάπης.
Να υψώνεται μπροστά μας αγέρωχο κι υπέρλαμπρο.
Ολοι θελήσαμε ν'αγγίξουμε για λίγο
κάτι από το μεγαλείο του.

Οι ώρες έτρεχαν γρήγορα, σαν πουλιά
τα λεπτά περνούσαν.
Και το καράβι όλο έπλεε...

ώσπου η θάλασσα τελείωσε και άγγιξε την γη.
Και η νύχτα έπρεπε να φύγει.
Ψηλά κοιτάξαμε και είδαμε τις κόρες των αστεριών
να παραφυλούν.
Την υπόσχεσή τους είχαν κρατήσει τόσο πιστά.
Η αυγή ερχόταν..

...γρήγορα κατεβήκαμε απ'το πλοίο των ονείρων.

Ένα ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι
ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης
κι ύστερα πάλι στα κρεβάτια μας.

Ο Ήλιος βιαστικός, σάρωνε τη νύχτα.
Κι εμείς λευκά πούπουλα στα Ηλύσια Πεδία.
Καλημέρα κόσμε!

Ρ.Μ.

(4ο Λύκειο Αιγάλεω)